Αγωνία για το μέλλον.

Έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν.

Η έννοια της αξιοπρέπειας έχει χάσει το νόημα της.

Στην μικρή κοινωνία που ζούμε βιώνουμε καθημερινά τα προβλήματα της χώρας μας και δέν αντιδρούμε στο παραμικρό. Είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι του ωχαδερφισμού και υπομένουμε με απάθεια τις εξελίξεις.

Υπάρχει λόγος να τινάξουμε την σκόνη του παρελθόντος απο πάνω μας;

Υπάρχει λόγος να ρίξουμε μιά πέτρα στα νερά που λίμνασαν;

Ναί υπάρχει, να είστε σίγουροι.

Είναι η νέα γενιά που έρχεται, είναι τα δικά μας παιδιά που μεγαλώνουν.

Αιτία για όλα αυτά ήταν οι επισκέψεις του Συλλόγου μας στα σχόλεία της περιοχής.

Στα έξι χρόνια της δραστηριοτητάς μας έχουμε πολλές δράσεις, κατασβέσεις πυρκαγιών,απεγκλωβισμούς απο τα χιόνια,έρευνες για άτομα που χάθηκαν κλπ.

Στα πρόσωπα όμως των μικρών μαθητών είδα την πραγματική αιτία που με κάνει να νοιώθω την ανάγκη να προσφέρω περισσότερο.

Πρόσωπα γελαστά γεμάτα δίψα για μάθηση, όλα μαζί, αδελφωμένα.

Η Σόφια από τα Στύρα, ο Αντώνης απο την Αλβανία, ο Ρατζά απο το Πακιστάν, όλα ένα, αθώες ψυχές και μάτια γεμάτα ερωτηματικά. Τα παιδιά της αυριανής Ελλάδας.

Η κοινωνία μας άλλαξε έγινε πολυπολιτισμική.

Τι θα δώσουμε στις γενιές που έρχονται;

Η δημοκρατική γενιά του Πολυτεχνείου αποδείχηκε αδηφάγος άρπαγας.

Η δική μου γενιά των πενηντάρηδων κι`αυτή αποτυχημένη.

Μήπως πρέπει να ξυπνήσουμε έστω και αργά;

Μήπως να τινάξουμε την κομματική σκόνη απο πάνω μας;

Μήπως να κάνουμε την δική μας επανάσταση;

Λέω μήπως;

Οι επαναστάσεις ξεκινούν απο μικρές ομάδες.

Ας κάνουμε τη δική μας ειρηνική επανάσταση.

Υπάρχει μιά μικρή ομάδα γονέων στον τόπο μας που έχει θέληση και προσφέρει.

Αγωνιά για το μέλλον των παιδιών και κάνει πράξη τα όνειρά της.

Η γνώση και η διαμόρφωση χαρακτήρων ξεκινά απο μικρή ηλικία.

Είναι μιά καλή αρχή.

Ας οργανώσουμε την μικρή μας κοινωνία  πέρα απο συμφέροντα, έριδες και πάθη.

Ένας μόνο, ποτέ δεν προοδεύει, αντίθετα όλοι μαζί έχουμε ελπίδα.

 Ας ρίξουμε λοιπόν μια πέτρα στο νερό για να δούμε τους κύκλους να μεγαλώνουν.

Μιχάλης Καλαλούγκας