Ιστορίες του παππού....

Είμαι ο μεγαλύτερος σε ηλικία (έφτασα τα 56) και μου έχετε απονείμει τον τίτλο του παππού.

Καθόλου δεν με χαλάει, το αντίθετο, είναι τιμητικός  τίτλος από μια μάχιμη ομάδα με περγαμηνές στην οποία είμαι ενεργό μέλος.

Έτσι λοιπόν επειδή ο παλιός είναι αλλιώς θα σας περιγράψω ένα περιστατικό πυρκαγιάς πού έγινε το 1992 στα Στύρα όταν όλοι σας είσαστε «κούτσικα».

Βρισκόμουν στην πλατεία των Στύρων με τον Βασίλη τον αδελφό μου όταν άρχισε να κτυπά η καμπάνα της εκκλησίας.  Αμέσως φύγαμε με το τζίπ για να δούμε που υπάρχει καπνός. Τόνι είδαμε να υψώνεται πέρα από το μνημείο του Μαυρομιχάλη.

Οι πρώτοι που φθάσαμε στο σημείο της πυρκαγιάς είμαστε εγώ με τον Βασίλη και το τζιπ της Αστυνομίας ένα NISSAN PATROL με τον τότε προϊστάμενο Γιώργο Λασιθιωτάκη και τον αστυνομικό Αργύρη Παπαθανασίου. 

Η φωτιά είχε ξεκινήσει από μία εξοχική κατοικία της οποίας ο ιδιοκτήτης είχε βάλει φωτιά να κάψει ξερά χόρτα (υπ' όψιν ήταν καλοκαίρι).

Σπάσαμε το λουκέτο της εξώπορτας με ένα τσεκούρι που είχα στο τζίπ και με τους δύο αστυνομικούς μπήκαμε στην αυλή και με το λάστιχο σβήσαμε την φωτιά.

Ο ιδιοκτήτης του όταν είδε την φωτιά να του ξεφεύγει φοβήθηκε κλείδωσε το σπίτι και εξαφανίστηκε, αυτό φάνηκε από  το φαγητό που είχε αφήσει στην μέση στο τραπέζι της βεράντας. Στην συνέχεια ο προϊστάμενος του ΑΤ έφυγε  για να φέρει άτομα για βοήθεια.

 Ο αδελφός μου, εγώ και ο αστυνομικός ο Αργύρης κόψαμε κλαδιά από πεύκα για να πάρουν όσοι έρθουν να κτυπήσουμε την φωτιά. Έκαιγε ξερά χόρτα και θάμνους και πλησίαζε ένα ελαιώνα  και μία μεγάλη συστάδα πεύκων μερικά εκ των οποίων γλύτωσαν και είναι αυτά που βρίσκονται σήμερα πάνω από το παλιό ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ. 

Ξεκινήσαμε να την κτυπάμε στην χαμηλή βλάστηση, ήρθε και κόσμος για βοήθεια, είχε όμως ένα μέτριο νοτιά που την βοηθούσε να εξαπλωθεί. Με λίγα λόγια δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Η πυρκαγιά ήταν έρπουσα και άνοιξε γρήγορα, η μάχη όμως συνεχιζόταν αδιάκοπα. Πάνω στην ώρα ήρθε και ένα πυροσβεστικό όχημα με τον οδηγό μόνο. 

Ήταν της Δασικής Υπηρεσίας, τότε την δασοπυρόσβεση την είχε το Δασαρχείο.

 Κάναμε εγκατάσταση με μία μάνικα ,στην αντλία ήταν ο δασικός, τον αυλό είχα εγώ και  έσβηνα  και με βοηθούσαν ο Διαμάντης Παπαναστασίου και ο Νίκος Παλυβός (Πιτσούνας), μου έδιναν μάνικα από απόσταση γιατί φορούσαν μόνο σόρτς και σαγιονάρες και δεν μπορούσαν να μπούνε στο καμμένο. Στην μάχη ήταν παρών και ο Θανάσης Μιτζιφήρης ο πατέρας του Βασίλη είχε φέρει το τρακτέρ με βυτίο νερού. Κάναμε ότι μπορούσαμε μέχρι  που ακούστηκε ο δράκος να βρυχάται.

Ένα Canadair CL215 έκανε αναγνωριστική πτήση από πάνω μας. Ο κυβερνήτης κάλεσε στον ασύρματο του πυροσβεστικού οχήματος  να μαζευτούμε όλοι γύρω από το όχημα για να μας βλέπει. Άρχισε τις ρίψεις και τέλειωσε την φωτιά μόνος. 

Από τις φωτογραφίες βλέπετε πόσο χαμηλά πετούσε και οι επιτυχημένες βολές μας είχαν ενθουσιάσει όλους. Αφού έφυγε θυμάμαι μας είχε χαιρετήσει από τον ασύρματο, συνεχίσαμε με την μία μάνικα να σβήνουμε αποκαΐδια. Είχε κάψει αρκετά στρέμματα με ξερά χόρτα, θάμνους, ελιές και αρκετά πεύκα.

Όσοι είχαν έρθει πραγματικά βοήθησαν και για την ιστορία τους αναφέρω τους βλέπετε στις φωτογραφίες. Αστυνομικοί Γιώργος Λασιθιωτάκης και Αργύρης Παπαθανασίου, Νίκος Παλυβός(Κολιντέντες), Θοδωρής Μόλασης, Αγροφύλακας Στέλιος Χουλιαράς, Θανάσης Μιτζιφίρης, Βαγγέλης Τούντας, Τάσος Ζούρας του Μιχαήλ, Νίκος Παλυβός (Πιτσούνας), Δώρος Λέκας, Διαμάντης Παπαναστασίου. 

Ο Βασίλης είχε μαζί του δύο φωτογραφικές μηχανές μία με έγχρωμο και μία με ασπρόμαυρο φίλμ και κάλυψε το περιστατικό.

Ένα γεγονός που έγινε στο χωριό μας πρίν εικοσιτέσσερα χρόνια, μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους.

Αφιερωμένο στην Ομάδα Κρούσης του Συλλόγου μας!

Με πολλή αγάπη

ο παππούς ο Μιχάλης!